Kimse beni sevmedi, eşim bile beni sevmedi,

Huzur evine verdiler beni, orada çok rahat edermişim, hem kendi yaşımda arkadaşlarım falan olurmuş, benim iyiliğimi düşünmüş çocuklar, götürüp bıraktılar bi valizle beni. Erken gittin beyy, bahçede biraz fazla kalın bile merak ederdin de gelirdin bana bakmaya, nerelere götürüp bıraktılar beni bak, gelsende alsana, hiç bizim oralar benzer biçimde degilki burası, yemek yemenin saati varmış, yatağa girmenin saati varmış, seksen yaşında talebe olduk beyy… Gözüm yolda belki çocuklardan biri pişman olurda gelir gdolayır beni diye, günler, haftalar, geçti ne gelen var ne giden, yattık uyuduyduk gene erkenden, acı bi sesle uyandım, teyze kalk telefon var sana dedi, telefonu vermeden önce iki hemşire oturdu yanıma, beni çağıran kız uzattı telefonu elim titreye titreye aldim aloo dedim

Telefonun başka ucundan tanıdık bir ses geldi, ama o denli uzun vakit geçmişti ki, bir an tereddüt ettim. “Anne, nasılsın?” dedi büyük oğlum. O an içimde bir sızı hissettim, kalbim süratle çarpmaya başladı. Aylardır beklediğim o ses sonucunda gelmişti ama sevincim bir anlığına sürdü. “İyiyim oğlum,” dedim, yutkunarak. Fakat iyiliği nereden bulacaktım? Birkaç saniye sessizlik oldu, ondan sonra o derin nefes alışını duydum. “bizler… seni merak ettik. Her şey yolunda mı orada?” Gözlerim doldu, fakat onlara kuvvetli görünmek zorundaydım. “Yolunda, oğlum, yolunda. Burada iyi bakıyorlar bizlere,” dedim, gerçek dışı söylemek istemiyordum fakat onların vicdanını rahatlatmak istedim. Çünkü neyi değiştirecekti ki? Beni geri alacaklar mıydı? “İyi ki aradın,” dedim, daha çok bir şey söyleyemedim. “Anne,” dedi aniden duraksayarak, “bu ara işler birazcık karışık… Ziyarete gelemiyoruz, fakat en kısa sürede seni görmeye geleceğiz, tamam mı?” O an boğazım düğümlendi. “Tamam, oğlum, merak etme. Kendinize iyi bakın. Ben iyiyim burada,” dedim, zorla gülümsediğimi hissederek. Telefonun başka ucundaki ses gittikçe uzaklaşıyor gibiydi. “Tamam anne, seni seviyoruz. En kısa vakitte geleceğiz. Hoşça kal,” dedi ve kapattı. Telefon elimde kalakaldı. İçimde bir boşluk, bir yalnızlık… Gözlerim yanımdaki hemşirelere döndü. Gözlerinde bir merhamet ifadesi vardı, ama ben o bakışlara alışmıştım. Onlar da alışmıştı bu sahnelere. Yatağıma geri döndüm. Gözlerimi tavana diktim, odanın soğuk ışığıyla baş kafaya kaldım. Her şey ne kadar sessizdi. Gözüm kapıda, gene de beklemeye devam ettim. Bir ihtimal bir gün Gözlerim tavanda, içim sessiz bir umutla kapıda… zaman burada çok yavaş geçiyordu.

Her gün aynıydı, saatler birbirine karışıyordu, ama ben gene de bir gün kapının açılacağını, tanıdık bir yüzün içeriye gireceğini hayal ediyordum. Çocuklarım gelecekti, beni alacaklardı… Bu düşünceyle ayakta duruyordum. Günler geçti. Telefon çalmadı, kapı da açılmadı. Huzurevinde herkes birbirine alışmış, bir tertip oturtmuştu. Ben de o sistemin amacıylae girmiştim, ama yabancı hissediyordum. Çocuklarımdan haber alabilmek amacıyla her gün hemşirelere soruyordum, fakat hep aynı cevapı alıyordum: “Merak etme, teyze. Gelirler elbet.” Bir sabah, erkenden bahçeye çıktım. Güneş hafifçe yükseliyordu, hava serindi. Bahçenin köşesindeki minik bankta oturdum. Birkaç kuş cıvıldıyordu, o cıvıltılarla dalıp gitmişim. Bir an çocuklarımın ufakken parklarda nasıl oynadığını hatırladım. O vakitler her şey ne kadar güzeldi. Anneleri olarak onların kahkahalarını dinlemek, koşmalarını seyretmek bana refah verirdi. O an gözlerim doldu, hafif bir yel yüzüme vurdu, ama içimde derin bir yalnızlık vardı. O sırada yanıma birisi oturdu. Nurten Hanım, buranın sakinlerinden biri. Sessizce yanıma oturmuş, beni izliyordu. “Bugün canın sıkılmış gibi,” dedi yumUşak bir sesle. Ona döndüm, hafifçe gülümsedim. “Çocukları bekliyorum,” dedim, “belki bugün gelirler.” Nurten Hanım derin bir nefes aldı. “Buraların bu tür bulunduğunu kimse bize söylememişti, değil mi? Hep bekleriz fakat yaşam hep bizi bekletir.” dedi, sanki senesinin getirdiği bir bilgelikle. Gözlerim doldu, fakat ağlamadım. Çünkü bundan sonrasında gözyaşlarım bile boş geliyordu. O an içimden bir şey koptu. Belki de geri dönmeyecekti kimse. Beklemekle geride bıraktığımız ömrüm, şimdi bekleyerek son bulacaktı. Fakat gene de beklemekten vazgeçemedim. Beklemek, umudun son kırıntısıydı belki de. Tek yapabildiğim, her sabah gözümü açtığımda gene o kapıya bakmaktı. Ve bigün, kim bilir…

Reklamlar

Kimse beni sevmedi, eşim bile beni sevmedi,

Bunları da İzleyebilirsiniz